dördgöz

1. sif. Dördşəbəkəli, dördbölgülü, dörd gözü olan (ev, dükan, pəncərə və s.). Dördgöz pəncərənin xəmirlənmiş kağızı qopur, küləkli qar içəriyə soxulur. S. R..

2. is. məc. zar. Gözlük taxan, gözlük gəzdirən, gözlüklü (adam). <Qədir:> Sənin xəbərin yoxdur, səni Gəlinsultan çoxdan o dördgözə veribdir, ey! Ə. Ə.. Dördgöz etmək – ayıltmaq, xəbərdar etmək. Çünki Zülmət dəstəsinin arasında olan Midhətin Dəmirova tərəfdar çıxması . . Zülməti ayıldıb dördgöz etmişdi. S. R.. Dördgöz olmaq – ayıq olmaq, sayıq olmaq, diqqətli olmaq; gözləmək, intizarda olmaq. <Salman:> Məni götür oğulluğa, Rüstəm dayı, Pərşanı gözüm üstə saxlaram, – dedi və dördgöz olub Rüstəm kişiyə baxdı. M. İ..